Vrijheid van godsdienst en levensovertuiging in Marokko
De koning van Marokko Mohammed VI heeft in april 2019 opdracht gegeven aan zijn ambassadeur in Frankrijk geld te doneren voor de wederopbouw van Notre Dame: “Op zeer hoge instructie van koning Mohammed VI zal het Koninkrijk Marokko financieel bijdragen aan de wederopbouw van de Notre-Dame in Parijs”. Luidt het Twitterbericht van de Marokkaanse ambassade in Frankrijk. Officiële werd er geen specifiek bedrag genoemd, op sociale media circuleert een bedrag van 200 miljoen dollar.
Riffijnse journalist Ahmed Younes reageerde op de donatie van Marokko via Facebook: “In de Notre-Dame kathedraal bevinden kunstwerken die Frankrijk uit Noord-Afrika heeft geroofd”. De journalist maakt geen details bekend van de Franse kunstroof.
Noord-Afrika heeft een christelijke geschiedenis, zo is de filosoof en kerkvader Augustinus van Hippo in het huidige Algerije geboren.
Marokkanen die bekeerd zijn tot het christendom mochten de kerken in Marokko niet in. Want deze kerken, die meestal dateren uit de koloniale tijd, zijn alleen bedoeld voor niet-Marokkanen.
Het Amerikaanse Ministerie van Buitenlandse Zaken schat het aantal Marokkaanse christenen op meer dan 40.000. De Amerikaanse denktank en opinieonderzoeksbureau, Pew Research Center, schat het aantal op 20.000.
Kiezen tussen werk en godsdienst
Een jonge Marokkaan genaamd Brother Ali* groeide op in een Marokkaans moslimgezin. Hij ging werken voor de Marokkaanse gendarmerie en werd lid van een eenheid die belast is met het beveiligen de koning en zijn familie. Hij bekeerde zich tot het christelijke geloof, toen zijn werkgever er achterkwam werd hij overgeplaatst naar een kazerne in Rabat zonder functie. Daarna begon een golf aan intimidaties die hem dwongen om ontslag te nemen uit de gendarmerie.
Iedere Marokkaan is een moslim
Volgens de Marokkaanse wet zijn alle Marokkanen, op een kleine joodse minderheid na, moslim. Elke poging om een moslim tot conversie te brengen is illegaal. Artikel 220 van het Marokkaanse wetboek van strafrecht zegt dat “tegen iedereen die gebruik maakt van aansporingen om een moslim te scheiden van zijn geloof of om hem te bekeren tot een andere godsdienst een straf kan krijgen van 3 tot 6 maanden gevangenisstraf en een boete van 200 tot 500 dirhams.
Jamaa Ait Bakrim (1964) een Marokkaanse bekeerling, haalde een bachelor in politieke wetenschappen. In de vorige eeuw vlucht hij naar Europa en vroeg asiel aan in Nederland maar dat werd afgewezen. In 1993 keerde hij terug naar Marokko. Hij hield zijn nieuwe geloof niet geheim en dat bezorgde hem problemen bij de autoriteiten, hij kreeg zeven maanden gevangenisstraf. Hij werd daarna in een psychiatrisch ziekenhuis ondergebracht. In de islamitische landen wordt iedereen die afstand neemt van de islam afgeschilderd als psychiatrisch patiënt.
15 jaar gevangenisstraf
Jamaa Ait Bakrim werd voor de tweede keer veroordeeld en kreeg een jaar cel. Na het uitzitten van zijn gevangenisstraf stak hij in 2005 twee houten elektriciteitspalen in brand, want deze waren al lang buiten gebruik en blokkeerden de ingang van zijn zaak. Hij had vaak aan de gemeente gevraagd de palen weg te halen, maar zonder resultaat. Dus ruimde Ait Bakrim ze zelf op, maar dat was een strafbaar feit. Tel daarbij op dat Ait Bakrim eerlijk sprak over zijn geloof. Jamaa Ait Bakrim kreeg van de rechtbank vijftien jaar celstraf opgelegd.
Pausbezoek zonder resultaten
Bekende Marokkaanse bekeerling is Brother Rachid, de auteur van het boek The Ideology Behind Islamic Terrorism 2018, tevens is hij tv-programma maker.
In een videoboodschap op zijn Youtube-kanaal becommentarieert hij het bezoek van de paus aan Marokko op 30 en 31 maart 2019: “Wij als Marokkaanse christenen zijn zeer teleurgesteld in de Koning van Marokko die in zijn toespraak in aanwezigheid van de paus zei dat hij leider is van de gelovigen, inclusief joden en christenen uit het buitenland die zich in Marokko bevinden”. [niet van de Marokkaanse bekeerling].
Rachid vraag zich af waarom Marokkaanse christenen de kerken in Marokko niet in mochten, waarom ze moeten trouwen volgens islamitische rituelen, waarom worden ze verplicht om islamitisch onderwijs te volgen, waarom moeten ze hun doden op islamitische wijze begraven.
Koning Mohammed VI hield een toespraak tijdens het pausbezoek in vier talen (niet in het Tamazight, moedertaal van Marokkanen die pas in 2011 als officiële taal werd erkend), Rachid riep de koning op om nog in andere taal te spreken: de taal van de mensenrechten.
Doodstraf achtervolgt niet-moslims
De Hoge raad van Marokkaanse ulema`s (islamitische rechtsgeleerden) had in 2012 een fatwa uitgevaardigd die het mogelijk maakt om mensen die formeel afstand hebben genomen van de islam te executeren. Ook moslims van anderen stromingen dan die van de staat kunnen als afvalligen worden aangemerkt: bijvoorbeeld de Ibadieten, de Ahmadi-moslims en de Sjiieten.
Monarchie stoelt op islam
De Marokkaanse monarchie ontleent zijn legitimiteit uit de staatsislam dat door Frankrijk is ingesteld tijdens de officiële bezetting van Marokko tussen 1912 en 1956. De positie van de koning is verankerd in de grondwet, zo is het niet toegestaan om de koning en zijn familie te bekritiseren. De koning wordt in Marokko als de plaatsvervanger van God op aarde gepresenteerd.
Met de titel leider van de gelovigen dwingt hij onderdanigheid af van heel het volk. Ook als hij geweld gebruikt tegen zijn onderdanen mochten ze geen afstand van hem nemen, hiervoor bestaan teksten in de koran die dat allemaal rechtvaardigen.
*Interview waarin Brother Ali zijn onthullingen had gedaan (Arabischtalige)
